حسنا آریامتین
روانشناس کودک و نوجوان
نحوه برخورد والدین با یک اتفاق در تجربه و احساسِ کودک از آن اتفاق تفاوت ایجاد میکند. به بیان دیگر، کودکان اتفاقات پیرامون خود را از طریق والدین تجربه میکنند. اگر در زمان وقوع حادثه و و پس از آن یا موقعیت های جدید(مانند رفتن به مدرسه و دور شدن از والد) والدین بتوانند اضطراب خود را در قالب باهم بودن، حمایتهای عاطفی و اجتماعی نشان دهند و فضایی امن برای کودک فراهم کنند، سطح اضطراب کودک به طور معناداری کاهش مییابد. از آنجایی که کودک در مقابل نگرانیهای والدین واکنشهای شدیدتری نشان میدهد، اضطرابهای والدینی میتواند زندگی را برای والدین و کودک بسیار دشوار کنند. طبیعی است که در شرایط وقوع اتفاقاتی نظیر سیل، زلزله، بیماری (کرونا)، آتش سوزی و … همه افراد جامعه سطحی از اضطراب و ترس را تجربه میکنند ولی اگر والدین نگرانیهای خود را به اضطراب های کودک اضافه نکنند گذر از این حادثه و بهبودی پس از آن آسانتر خواهد شد. در زمان وقوع حادثه افراد بزرگسال مکانیسمهای دفاعی مختلفی برای کاهش اضطراب خود به کار میبرند. بعضی از افراد با مطلع شدن از احوال اطرافیان و پیگیری اخبار در فضای مجازی از نگرانی خود کم میکنند. برخی به حضور افراد امدادرسان در جامعه اعتماد دارند و مطمئن هستند که در زمان وقوع حادثه این افراد در محل حاضر میشوند و امدادرسانی لازم صورت می گیرد. ولی برای کودکان اوضاع اینگونه نیست. آنها فقط و فقط از والدین خود احساس امنیت و آرامش را دریافت می کنند. اگر والدین در زمان حادثه پراضطراب و مستأصل باشند کودک احساس درماندگی و ناامیدی میکند. کودکان واقعیت را از طریق نشانه هایی که والدین از خود نشان میدهند ارزیابی میکنند. اگر کودک در والدین نشانههایی را ببیند که دلیلی برای نگرانی زیاد وجود ندارد، از میزان اضطراب و نگرانی اش کاسته میشود. از آنجاییکه دلیل اصلی اضطراب «ابهام» است والدین میتوانند با صحبت درباره هیجانهای مرتبط و توضیح در خصوص راهکارهای موجود در مواجهه با حادثه و موقعیت جدید از طریق کتابهای کودک، فیلمهای آموزشی، پوستر، اینفوگرافی ها و … اضطراب کودک را کاهش دهند.
با کمی تغییر از کتاب «والد به اندازه خوب» اثر بتلهایم
